วันนี้นัดเจอครูป่าน ครูประจำชั้น ป.3/4 พร้อมกับ แม็ค แล้วก็บอนที่เรียน ป.3/4 เหมือนกัน
มื้อธรรมดามาก ปัจจัยไม่เกี่ยวกับร้านอาหาร ร้านอาหารจะเป็นร้านอะไรก็ได้ที่เงียบหน่อยและหาที่จอดรถได้
เลยนัดกันตรงโรงสี นางลิ้นจี่ ร้านเงียบ หาที่จอดง่าย
คุยกันไปกันมา พึ่งมารู้ว่าตอนที่เราอยู่ ป.3/4 คือปีแรกที่ครูป่านเริ่มสอนที่คริสเตียน และครูป่านบอกว่ากำลังเกษียณในอีกไม่นาน และปีนี้เข้าสู่การสอนในปี 23...
23 ปีแล้ว เราเจอครูป่านมา 23 ปีแล้ว ครูไม่เปลี่ยนไปเลย
เจอครูครั้งล่าสุดน่าจะราวๆ 5 ปีก่อน เหมือนตอนนั้นก็นัดกันรอบนึง แล้วช่วงเดือนก่อนก็นึกถึงครูป่านอีกรอบ เลยอยากนัดกินข้าวกัน
ที่รู้สึกตกใจอีกอย่างคือ เออเราก็รู้จักบอน แมคเกิน 23 ปีแล้ว
การที่เรายังมีเพื่อนที่นัดเจอกันอยู่เดือนละครั้ง นัดกินข้าว คุยเรื่องทั่วไป เอาเรื่องเก่ามาคุยกันบ้าง ก็น่าขอบคุณที่มีมิตรภาพที่เกิดขึ้นรอบตัว การมีกัลยานมิตรที่รู้จักกันมานาน ทั้งครู อาจารย์ที่เคารพหลายท่าน เพื่อนอีกหลายคน มันทำให้เรารู้สึกว่าที่ผ่านมาเราก็โชคดีเหมือนกัน
เวลามีคนมาถามว่าชอบซีรีย์เรื่องไหนมากที่สุด หรืออยากแนะนำเรื่องไหนให้คนอื่นดูมากที่สุด
ถ้าเป็นซีรีส์เกาหลีเรามักแนะนำซีรีย์ชุดที่ชินวอนโฮเป็นคนกำกับ หลายเรื่องตั้งแต่ Reply 1988, Prison Playbook, Hospital Playlist เราดูไม่ครบทุกเรื่อง แต่เรื่องที่ดูคือฮุคเราได้ทุกอัน ที่ชอบที่สุดคือ Hospital Playlist กับ Reply 1988
Reply 1988 เป็นซีรีส์ประเภทที่ว่าคนชอบคือชอบเลย คนไม่ชอบก็จะรู้สึกว่ามันเนือยเกินไป อาจเพราะมันไม่ได้มีประเด็นหลัก มันดำเนินเรื่องเหมือนซิทคอมสมัยก่อน คือเนื้อเรื่องจบเป็นตอน มีแกนของแต่ละตอนและจบไป
มันทำเลยให้พอเวลามีคนถามว่าแล้วเนื้อเรื่องมันเกี่ยวกับอะไร คงเล่าได้แค่ เป็นแค่ความสัมพันธ์ของเพื่อน 5 คน ในสถานที่ที่แตกต่างกัน แล้วก็ใช้ชีวิตทั่วไป อาจจะแฝงแง่คิดบ้าง มีแกนเรื่องตรงกลางที่ค่อยๆ ดำเนินไป ตัวละครในเรื่องก็เยอะ ดูรอบแรกแล้วก็งง ว่าคนไหนชื่ออะไร
แต่บอกไม่ถูก คือเรื่องนี้พอดูไปซัก 4 ตอนแล้วมันถึงจะโดนฮุค ตอนที่เราเริ่มเข้าใจว่าแต่คนเป็นยังไง คิดอะไร บริบทแต่ละคนเป็นยังไง ใส่ใจกับอะไรบ้าง เราก็ชอบเรื่องนี้ขึ้นมาทันที
วันนี้หยิบฉากจบของซีรีส์ Reply 1988 กลับมาดูอีกครั้ง
มันเป็นตอนที่บ้านของซอนอูจะต้องย้ายออกจากซอยซังมุนดง ฉากนี้จริงๆ ไม่มีอะไรเลย มันแค่เป็นการร่ำลากันปกติ คุณแม่ซอนอูจะย้ายออกจากซอยไปอยู่อพาร์ทเม้นในเมือง
แต่มันทำงานกับจิตใจเรามาก คงเพราะเราเข้าใจตัวละครและบริบทของเรื่อง ว่าทุกคนอยู่นี้กันมานาน รู้จักกันมาหลายสิบปี การจากลามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย การที่จะรู้ว่าคนที่จะได้เจอบ่อยๆ จะไม่ค่อยได้เจอแล้ว มันคงทำใจยากเหมือนกัน
สาเหตุที่ทำให้มันซึ้งคงเป็นเพราะเรื่องราวที่ผ่านมา ความทรงจำ ประสบการณ์ที่ได้เจอร่วมกันมามันมีแต่เรื่องดีๆ มันเลยรู้สึกทั้งขอบคุณ และก็คงคิดถึงช่วงเวลานี้ในเวลาเดียวกัน
กลับมาที่โต๊ะกินข้าว หลังจากคุยเรื่องความหลัง อัพเดทความเป็นไปของเพื่อนหลายคนในช่วงชั้นเดียวกัน คุยกันถึงสภาพการเปลี่ยนแปลงของเด็กและผู้ปกครองในปัจจุบัน ก็ถึงเวลากลับบ้าน เดินไปส่งครูป่านที่รถ
โบกมือทักทายตามปกติ กล่าวคำลาจากกันนิดหน่อย กอดเพื่อบอกลา
แล้วก็นึกถึงฉากจบของ Reply
Reference