บอกตามตรง ไม่รู้เป็นเหมือนกันไหม คือดูคลิปดนตรีในสวนครั้งแรกแล้วน้ำตาคลอเลย มันอาจจะมาจากความแค้นใจและสิ้นหวังในช่วงเวลาที่ผ่านมาที่ตอนนี้มันเริ่มเห็นแสงปลายทาง
.
ที่ผ่านมาเรามักจะเจอกับปัญหาเฮงซวยในชีวิต ที่เราก็ไม่รู้ว่าแม่งแก้ยังไง อยากแก้นะแต่ก็ไม่รู้วิธีการ จะให้แก้เอง ก็ไม่ใช่เรื่อง เราเจอถนนหน้าปากซอยบ้านที่แม่งเป็นหลุมแล้วถนนแคบมาก ขับผ่านทุกครั้งคือบังคับกระแทกหลุมทุกรอบ รถในซอยนี่ช่วงล่างฝั่งขวามีปัญหาแน่นอน รู้สึกเซง แต่ก็ไม่ได้ถึงกับใช้ชีวิตไม่ได้ เราเจอปัญหาแบบนี้บ่อยครั้ง อยากเป็นส่วนหนึ่งในการแก้ปัญหาแต่ก็ไม่รู้วิธีการ
.
กับอีกเรื่อง ดูฟาโรสตอน ซีเกมส์ ซึ่งช่วงที่ไทยจัดซีเกมส์ ยุค 90 อายุน่าจะประมาณ 4-5 ขวบ ดูแล้วก็รู้สึกเซงอีก เซงเพราะว่าช่วงนั้นประเทศไทยดูมีความหวัง ไม่ใช่ว่าประเทศเจริญแล้ว แต่ฟังแล้วมันได้ความรู้สึกมีความหวัง มันให้นัยยะว่าประเทศในช่วงนั้นกำลังสร้างตัว กำลังดีขึ้น กราฟมันกำลังไต่ขึ้น แม้ว่าเศรษฐกิจช่วงยุค 90 ยังไม่ได้เป็นประเทศพัฒนาก็ตาม
.
พอดูตอนนั้น เทียบกับตอนที่ดูคลิปพี่ฟาโรสก่อนช่วงเลือกตั้ง แล้วนึกถึงประเทศไทยที่ไม่มีทิศทางการดำเนินเศรษฐกิจ การบังคับใช้กฎหมายที่ไม่เป็นธรรม และกำลังแก้ปัญหาเพื่อให้ฟื้นจากโควิดอย่างทุลักทุเล ตอนนั้นก็รู้สึกสิ้นหวังและคับแค้นใจมากที่เราเคยมีความหวังมาก่อนนะ ประเทศเราเคยเป็นกราฟขาขึ้นนะ ทำไมตอนนี้มันถึงเป็นแบบนี้ เพื่อนหลายคนที่มีศักยภาพมากๆ รู้สึกสิ้นหวังและพยายามหาทางออกจากประเทศนี้
.
แล้วพอหลังจากดูคลิปไลฟ์ของผู้ว่า ความรู้สึกเหมือนนายอาร์มนะ คือ ปัญหาเนี่ยยังมีอยู่ โอเคไอ้หลุมหน้าบ้านที่ทำให้เซงมันถูกกลบไปแล้วจริงหลังจากได้อาจารย์เป็นผู้ว่า แต่รถยังติดอยู่ น้ำยังท่วมอยู่ กทม ยังไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ความต่างที่รับรู้ได้เลย คือมันมีคนทำงานอยู่จริงๆ มันทำให้รู่ว่าเห้ย ส่วนนึงของระบบราชการที่เราเข้าใจมาตลอดว่าไร้ประสิทธิภาพ มันมีประสิทธิภาพหวะ แล้วจริงๆ คนทำงานที่อยู่หลังบ้านก็เข้าใจปัญหานะ แต่มันอาจจะขาดที่การบูรณาการ การแจ้งผล และการติดตามผลลัพธ์ แต่ไม่เป็นไร แค่การรับรู้ว่ามีคนทำงานอยู่ข้างหลังที่เข้าใจปัญหา มีเทคโนโลยี มันก็ช่วยได้มากๆแล้วกับความรู้สึกเรา
.
การเห็นว่ามีงานเทศกาลดนตรีในสวนได้ทุกสัปดาห์ เราไม่เห็นมาก่อนนะ มันแปลกใหม่ คือเราอาจจะเห็นเรื่องนี้ปกติถ้าเราอยู่ยุโรป แต่เราไม่เคยหวังว่าจะได้เห็นในไทย มันไม่ใช้แค่แปลกใหม่ มันเปิดโอกาสให้เราคิดเรื่องต่างออกไป มันให้มุมมองความเป็นไปได้ใหม่กับเราว่าหลายๆอย่างกำลังดีขึ้น มีหวังมากขึ้น
.
ความรู้สึกที่กลับมามีความหวัง แน่นอนว่าความหวังไม่ได้ทำให้ประเทศเจริญขึ้นทันที ความหวังอาจจะไม่ได้ทำให้ GDP ปีนี้โตขึ้นจากพิษโควิด ความหวังอาจทำร้ายเราในภายหลัง แต่ความหวังเดียวกันทำให้เราตั้งใจใช้ชีวิตมากขึ้น รู้สึกว่าอยากตื่นเช้ามาวิ่งเพื่อรักษาสุขภาพตัวเองมากขึ้น รู้สึกว่าต้องตั้งใจทำงานเพื่อวันพรุ่งนี้ ความหวังทำให้เรามีหวัง
.
ไม่อยากตั้งความหวังมากเกินไป เพราะว่าสุดท้ายถ้าไม่เป็นไปตามหวังเราอาจจะเซงกว่าเดิม แต่ต้องยอมรับว่าการได้ผู้ว่ากทมคนใหม่ ทำให้เรามีหวัง แล้วเราก็ยิ่งให้ความหวังกับการเลือกตั้งระดับประเทศครั้งหน้า ยังนึกภาพประเทศไทยที่แห้งแล้งแบบตอนนี้แล้วได้ผู้นำประเทศใหม่ไม่ออกจริงๆ ว่าดอกไม้มันจะบานที่ไหนบ้าง